Akupunktura jest jednym z najstarszych sposobów leczenia, liczy sobie kilka tysięcy lat. W Europie i Ameryce została rozpowszechniona w XX wieku, stosowana była głównie przez lekarzy. Za prekursora akupunktury w Polsce uważa się od 1964r. prof. dr med. Zbigniewa Garnuszewskiego – Prezesa Polskiego Towarzystwa Akupresury oraz wiceprezesa Światowej Federacji Akupunktury.
Akupunktura (i jej “siostra” akupresura) wywodzą się z tradycyjnej medycyny chińskiej. Według niej wszelkie procesy życiowe, zjawiska biologiczne zachodzące w ciele człowieka, jak i procesy zachodzące w przyrodzie są przejawem działania określonych energii. Najważniejszą energią jest Qi – energia życia, “tchnienie życia” obecne we wszelkich organizmach żywych, wodzie, żywności, powietrzu, roślinach.
W organizmie człowieka energia krąży wyznaczonymi “trasami” – kanałami energetycznymi, które są nazywane meridianami. Meridiany dostarczają energię Qi do poszczególnych organów. Długotrwałe zaburzenie w przepływie energii prowadzi do choroby organu, z którym dany meridian bądź tez meridiany są połączone. Medycyna chińska wyróżnia 12 głównych meridianów oraz dwa tzw. regulatory główne. Na meridianach zlokalizowane są punkty, których odpowiednia stymulacja (przez ucisk opuszkami palców lub ukłucie igłami) prowadzi do odblokowania energii, a w efekcie – do zdrowia.
Zaburzenia najpierw pojawiają się na subtelnym, niewidocznym gołym okiem poziomie energii. Jeśli równowaga na poziomie energetycznym nie zostanie przywrócona, z czasem objawia się w ciele w postaci choroby. Akupunktura jest najbardziej skuteczna w początkowych etapach choroby, kiedy narządy nie uległy chorobowym zmianom. Jednakże osoby z poważnymi dolegliwościami nie są na straconej pozycji – jeśli akupunktura nie pomoże lub przyniesie jedynie subtelne zmiany, należy poszukać innych metod leczenia. Zabiegi oczywiście powinny być wykonywane przez specjalistę.
Ciąg dalszy na SamoUzdrawianie.pl
(Brak ocen)
Loading...