Anglia, rok 710, VIII wiek naszej ery. Na świat przychodzi piękna dziewczynka o bystrych oczach, córka księcia Wessex, Ryszarda z Lukki.
Po 11 latach solidnego, twardego angielskiego wychowania w domu ojciec oddaje ją do klasztoru Wimborne Minster słynącego z surowej dyscypliny i wysokiego standardu nauczania.
Walpurgia zostaje w klasztorze przez kolejne 26 lat. Składa śluby zakonne, a niedługo potem decyduje się na wyjazd na misję do Niemiec. Gdy z innymi misjonarkami płynie przez kanał La Manche, rozpętuje się burza. Walpurgia nie schodzi pod pokład. Klęka i modli się. Burza natychmiast cichnie. Żeglarze nie kryją zdumienia.
Po trudnej podróży siostry przybywają do Niemiec. Walpurgia – mianowana już po dwóch latach posługi siostrą przełożoną klasztoru – zajmuje się głównie chorymi i umierającymi. Ci nie chcą, by ktoś inny się nimi opiekował. Ręce Walpurgii dokonują cudów uzdrowień. Rzesze potrzebujących nie pozwalają odpocząć siostrze nawet przez chwilę.
Walpurgia umiera w wieku lat 70. Blisko 100 lat później część szczątków jej ciała biskup Erchanbold przekazuje klasztorowi w Monheim. Gdy wydobywa relikwie, ku zdumieniu odkrywa, że ciało Walpurgii pokryte jest olejem. Olej ten wypływa z niej do dnia dzisiejszego. Jest zbierany i przesyłany do kościołów na całym świecie. Leczy chorych i słabych.
Dziś Walpurgię – kanonizowaną już w 840 r. – uznaje się za świętą patronkę rolników, żeglarzy i zwierząt domowych, a w noc z 30 kwietnia na 1 maja obchodzi się Święto Walpurgi.
Noc ta, zwaną również Nocą Walpurgi, łączy się z obchodami celtyckiego święta Beltane. Rozpala się wówczas ogniska, tańczy, odprawia rytuały mające ustrzec przed złośliwymi czarami oraz innymi zagrożeniami. To także czas, gdy wiedźmy zbierają się na wierzchołkach gór, by rozpalać ogień i zapowiedzieć nadejście wiosny.
W niektórych miejscach w Noc Walpurgi organizuje się „palenie czarownic”. Sztuczne czarownice zrobione ze szmat i słomy, a czasem także z kijów od mioteł, wrzuca się w płomienie i pali. Zwyczaj ten ma na celu symboliczne zakończenie zimy, a zarazem wypędzenie zła czy nadprzyrodzonych mocy, które w przeciwnym razie mogłyby poważnie zaszkodzić.
W Szwecji Noc Walpurgi obchodzona jest jako Valborg i tradycyjnie związana jest z tańcem, śpiewem, ogniskami oraz zabawą „cukierek albo psikus”. Pewien bardzo stary i rzadko współcześnie praktykowany szwedzki zwyczaj nakazywał młodym ludziom pójście do lasu o zmierzchu i nazbieranie zieleni i gałęzi, a następnie przyniesienie ich do wioski i umieszczenie na domach dla dekoracji. Grupa młodzieży śpiewała pieśni, a od właścicieli domu oczekiwano zapłaty w postaci jajek za bezinteresowną usługę.
Dziś sabat Beltane to celebracja płodności i wzrostu oraz zyskujących z każdym dniem na sile ciepła i światła słonecznego. Starożytni znaleźli całe mnóstwo pomysłów na uczczenie święta, począwszy od rytuałów, a skończywszy na magii i wielu innych środkach wyrazu.
Współcześnie możemy cieszyć się ogromną różnorodnością, ponieważ sabat Beltane reprezentuje cały zlepek różnych mądrości związanych z majem, które nawarstwiały się przez tysiące lat, a wśród nich ważna cegiełkę położyła św. Walpurgia.
Więcej na ten temat przeczytasz w książce „Beltane. Rytuały, przepisy i zaklęcia na święto kwiatów”, którą znajdziesz TUTAJ >>
(3 głosów, średnia: 5,00 z 5)
Loading...